Σχολείο κλυδωνιζόμενο

Οι στόχοι εκπληρώνονται, η Παιδεία συρρικνώνεται

Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την Ρήξη φ. 136
Η έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς σημαδεύεται από ορισμένα γεγονότα πολύ χαρακτηριστικά για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον στη χώρα.
Σε πρώτο πλάνο στην επικαιρότητα, τα ρεπορτάζ με τους εκπαιδευτικούς που στέλνονται ως αναπληρωτές σε τουριστικές περιοχές, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Σαντορίνης, και δεν βρίσκουν σπίτια να νοικιάσουν. Εδώ αφενός τίθεται το ζήτημα γιατί να διορίζονται αναπληρωτές και όχι μόνιμοι εκπαιδευτικοί εφόσον καλύπτουν πάγιες ανάγκες και αφετέρου το ζήτημα της στέγης, που αποτελεί, μαζί με τη διατροφή, βασικό κοινωνικό αγαθό. Το ζήτημα των μόνιμων διορισμών αποτελεί πλέον προτεραιότητα για την εκπαίδευση, όπως εξάλλου και για την υγεία, όχι όμως για την κυβέρνηση, που προχωρά σε διορισμούς σε διάφορους άλλους φορείς, όχι πάντοτε εμφανούς χρησιμότητας και κοινωνικής ανταποδοτικότητας.
Η δε τεχνητή έλλειψη στέγης και η εκτόξευση των ενοικίων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην επέκταση της εκμετάλλευσης της κατοικίας μέσω του AirBnB, κάτι που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την υψηλή φορολόγησή της και παράλληλα την ελάφρυνση εκείνης που αφορά όσους νοικιάζουν με τον μήνα τα σπίτια τους σε υπαλλήλους, όπως οι εκπαιδευτικοί. Διαφορετικά, η επόμενη φάση θα είναι, μετά τη σίτιση των αναπληρωτών στις λέσχες αξιωματικών εδώ και λίγα χρόνια, να φιλοξενούνται κιόλας σε στρατόπεδα, φυλάκια κι όπου αλλού μπορεί να διατεθεί ένα κρεβάτι! Μήπως να προβλεφθούν και για τους εκπαιδευτικούς κέντρα φιλοξενίας και να αναλάβουν την φροντίδα τους οι ποικιλώνυμες ΜΚΟ! Εν τω μεταξύ, κάποιοι συνάδελφοι κοιμούνται σε υπνόσακους στις πολλών… αστέρων μαγευτικές μας ακρογιαλιές. Κατά τα άλλα, έχει εκπληρωθεί ο στόχος να μην υπάρχουν σημαντικά κενά διδακτικού προσωπικού στα σχολεία. Αναμενόμενο, αφού με τις κατάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις έχουν μειωθεί τα ωράρια πολλών μαθημάτων και κυρίως εκεί που παρατηρούνται ελλείψεις καθηγητών, ενώ έχει ανατεθεί η διδασκαλία συγκεκριμένων μαθημάτων στις πιο απίθανες ειδικότητες, με τελικό ίσως στόχο να μπορεί ο κάθε καθηγητής να διδάσκει όσο γίνεται περισσότερα αντικείμενα.
Σε δεύτερο πλάνο, οι εξαγγελίες του υπουργού για το «Νέο Λύκειο». Εδώ κι αν πρόκειται για τον απόλυτο τραγέλαφο. Καταργούνται δήθεν οι πανελλήνιες εξετάσεις κατ’ αναλογίαν προς την κατάργηση της τρόικας, που μετονομάστηκε σε «θεσμούς». Καταπολεμώνται το «εξετασιοκεντρικό» σύστημα και η παραπαιδεία με την αύξηση των εξετάσεων! «Ενθαρρύνεται» και καλλιεργείται η δημιουργικότητα με την ανάδειξη των δημιουργικών εργασιών σε «αντικειμενικό» κριτήριο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! Διατηρούνται, υποτίθεται, όλες οι οργανικές θέσεις στα σχολεία, ενώ προβλέπεται δραστικός περιορισμός των διδακτικών αντικειμένων.
Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο, οι εμμονές και ιδεοληψίες των κρατούντων έχουν θέσει ως προτεραιότητα την αποδόμηση όλων των στοιχείων που συγκροτούν την εθνική συλλογική ταυτότητα, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση και υποβάθμιση πρώτα και κύρια των φιλολογικών μαθημάτων. Το τελευταίο δεν αποτελεί φυσικά ελληνική πρωτοτυπία, αφού σε όλο τον κόσμο η εκπαιδευτική πολιτική καθορίζεται από τις προτεραιότητες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που φυσικά και προκρίνει την κατάρτιση έναντι της πνευματικής και αισθητικής καλλιέργειας, της πολύπλευρης μόρφωσης. Ωστόσο για την Ελλάδα, εξαιτίας ακριβώς του ειδικού βάρους που έχουν η κλασική και ανθρωπιστική παιδεία, η ιστορία και ο πολιτισμός γενικότερα, θα έπρεπε να αποτελεί αντίστροφα προτεραιότητα αντίστασης στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι».
Τη φετινή χρονιά, είχαμε τη συγχώνευση της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας με τη Νεοελληνική Γλώσσα στα ΕΠΑΛ, το σχέδιο για τη σχολική (μη)Ιστορία και την επαναφορά του «Επιταφίου» του Περικλέους, που όμως θα στριμωχτεί μαζί με τη διδασκαλία της «Αντιγόνης» στη Β’ Λυκείου. Το μάθημα αυτό δεν προβλέπεται να παραμείνει ως μάθημα Γενικής Παιδείας, σύμφωνα με τις υπουργικές εξαγγελίες. Παράλληλα περιορίζεται η διδασκαλία της δεύτερης ξένης γλώσσας και άλλων διδακτικών αντικειμένων, προς όφελος διάφορων «καινοτομιών», όπως οι «δημιουργικές εργασίες», που πρακτικά καταργούν τη διάκριση μεταξύ των διδακτικών αντικειμένων και δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε και μόνος του ο μαθητής να ανακαλύψει σερφάροντας απλώς στο διαδίκτυο.
Παραμένουν τέλος σε ισχύ όλα τα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης, που στο όνομα της ελάφρυνσης του προγράμματος των μαθητών, έχουν καταστήσει το σχολείο έναν χώρο ανούσιου όσο και ακούσιου εγκλεισμού της νεολαίας, αντί για χώρο μετάδοσης γνώσεων, στήριξης ουσιαστικής των παιδιών και καλλιέργειας ανθρωπιστικών αξιών και υψηλών προτύπων.

Πρωτοποριακές δράσεις υγείας από το Δήμο Περιστερίου

Πρωτοποριακές δράσεις υγείας από το Δήμο Περιστερίου Ο Εντεταλμένος Δημοτικός Σύμβουλος για θέματα Υγείας, Καρδιολόγος Γιώργος Μπεκιάρης ενημερώνει

τους πολίτες ότι ο Δήμος Περιστερίου λειτουργεί την πρωτοποριακή δομή των ΚΕΠ ΥΓΕΙΑΣ, που σκοπό έχει την παροχή υπηρεσιών πρόληψης και προαγωγής της υγείας σε όλους τους δημότες. Τα ΚΕΠ Υγείας αποτελούν τον κεντρικό θεσμό συντονισμού για όλα τα θέματα που αφορούν τη προληπτική ιατρική, προσφέροντας στους δημότες υπηρεσίες συντονισμού προληπτικών εξετάσεων και υπηρεσίες ενημέρωσης για την υγεία των δημοτών.
Το κάθε ΚΕΠ Υγείας συντονίζει:  1.Την οργάνωση προληπτικών εξετάσεων στους δημότες, από δημόσιους ή ιδιωτικούς και φυσικά πρόσωπα, κατά τα Διεθνή Πρωτόκολλα, για τα 8 νοσήματα: Καρκίνος του παχέος εντέρου, Καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, Καρκίνος του μαστού, Καρδιαγγειακός κίνδυνος, Ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, Καρκίνος του προστάτη, Μελάνωμα και Κατάθλιψη.  2.Την δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε ευπαθείς ομάδες.  3.Την ανάπτυξη προγραμμάτων αγωγής και προαγωγής της υγείας. 
Για του επόμενους μήνες, θα λάβουν χώρα στην πόλη του Περιστερίου τα ακόλουθα προγράμματα:  Ι) Πρόληψη κατά του Καρκίνου του Παχέος Εντέρου: Το ΚΕΠ Υγεία του Δήμου μας συμμετέχει στην πανελλαδική εκστρατεία του Ελληνικού Διαδημοτικού Δικτύου Υγιών Πόλεων για την πρόληψη του Καρκίνου του παχέος εντέρου και προσφέρει σε όλους τους δημότες την προληπτική εξέταση ανίχνευση αιμοσφαιρίνης κοπράνων. Είσαι άνω των 50 ετών (ή άνω των 40 ετών με θετικό οικογενειακό ιστορικό); Η ετήσια εξέταση ανίχνευσης αιμοσφαιρίνης κοπράνων είναι απαραίτητη! ΙΙ) Πρόληψη κατά της Κατάθλιψης: Τα ΚΕΠ Υγείας του Δήμου μας προάγουν την πρόληψη κατά της νόσου της Κατάθλιψης, με τη χορήγηση εγκυροποιημένου ερωτηματολογίου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Το ερωτηματολόγιο μπορούν να το συμπληρώνουν οι δημότες, στο ΚΕΠ Υγείας του Δήμου μας, και να λαμβάνουν άμεσα ενημέρωση για την παρουσία ή μη συμπτωμάτων κατάθλιψης κατά την τρέχουσα περίοδο.  ΙΙΙ) Πρόληψη κατά του Καρδιοαγγειακού Κινδύνου: Στα ΚΕΠ Υγείας του Δήμου μας, υλοποιείται το πρόγραμμα πρόληψης και ενημέρωσης καρδιαγγειακού κινδύνου. Σκοπός του προγράμματος είναι η πρόληψη  των καρδιαγγειακών νοσημάτων στην ηλικιακή ομάδα >40 ετών, μέσω της εφαρμογής HeartScore της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας.  IV) Αγωγή Υγείας για την Σύγχρονη Γυναίκα: Διοργάνωση ενημερωτικής ημερίδας για την πρόληψη γυναικολογικών νοσημάτων, στο τέλος της οποίας προγραμματίζονται δωρεάν test PAP και δωρεάν αναλογικές μαστογραφίες. (στους Δήμους της Αττικής η διεξαγωγή των εξετάσεων είναι άμεση, ενώ στους Δήμους εκτός Αττικής θα μεταβεί, κινητή μονάδα στα πλαίσια του προγραμματισμένου πληθυσμιακού ελέγχου από το Ελληνικό Ίδρυμα Ογκολογίας.)  V) Αγωγή Υγείας για την Εφηβική Ηλικία: Ενημερωτική εκστρατεία στα Λύκεια του Δήμου μας, με σκοπό την ενημέρωση κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, την αντισύλληψη και το εμβόλιο κατά του ιού HPV. 
Οι ενδιαφερόμενες μπορούν να απευθύνονται για ραντεβού και περισσότερες πληροφορίες στο ΚΕΠ Υγείας του Δήμου Περιστερίου, κτίριο ΚΥΒΕ (Εθνάρχου Μακαρίου 1, Περιστέρι) στο τηλέφωνο 210-5783266, ώρες 8.00- 14.00.

Πρόγραμμα Πρόληψης των Πτώσεων στην Τρίτη Ηλικία στο Δήμο Ιλίου

 

Με αφορμή την Ημέρα Μυοσκελετικής Υγείας, το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017, ο Δήμος Ιλίου θα υλοποιήσει Πρόγραμμα Πρόληψης των Πτώσεων στην Τρίτη Ηλικία,

από 02.10.2017 έως και 06.10.2017.
Το πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί κατόπιν ραντεβού στο χώρο του Φυσικοθεραπευτηρίου του Δήμου Ιλίου (Δαναών 35) και οι συμμετέχοντες θα υποβληθούν δωρεάν σε ειδικές δοκιμασίες για την πρόληψη των πτώσεων, οι οποίες θα περιλαμβάνουν αξιολόγηση κινητικότητας και συμπλήρωση σχετικού ερωτηματολογίου. Για περισσότερες πληροφορίες και ραντεβού, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με το Φυσικοθεραπευτήριο του Δήμου Ιλίου και συγκεκριμένα με τη Φυσικοθεραπεύτρια κυρία Νίκη Κουρτιμανίτση στο τηλέφωνο 2102639991, έως και την Παρασκευή 29.09.2017, ώρες 08:00 – 14:00.

Επεκτείνεται από 1η Οκτωβρίου η λεωφορειακή γραμμή Πειραιάς - Αγ. Ανάργυροι

 

Στην επέκταση της διαδρομής της λεωφορειακής γραμμής 420 «Πειραιάς - Αγ. Ανάργυροι (μέσω Κηφισού)» στο Δήμο Πειραιά και την μεταφορά της αφετηρίας από τον Αγ. Διονύσιο στην Ακτή Βασιλειάδη, εντός της πύλης Ε1 του λιμένα Πειραιά προχωρεί ο ΟΑΣΑ.
Στόχος της εταιρείας είναι με την επέκταση της γραμμής και τη μεταφορά της αφετηρίας να αναβαθμιστεί η εξυπηρέτηση των εργαζομένων και επισκεπτών των εγκαταστάσεων του υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, του τελωνείου και του αρχηγείου του Λιμενικού Σώματος.
Η λεωφορειακή γραμμή 420 Πειραιάς - Αγ. Ανάργυροι (μέσω Κηφισού) είναι μια διαδημοτική γραμμή που έχει τα άκρα της στους Δήμους Πειραιά και Αγ. Αναργύρων. Διέρχεται από τη Λ. Κηφισού, συνδέοντας δυτικά προάστια (Νίκαια, Α.Ι. Ρέντης, Αιγάλεω, Περιστέρι, Αγ. Ανάργυροι) της Αττικής, καθώς και τον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων
ΚΤΕΛ Κηφισού με τον Πειραιά και το λιμάνι.
Η νέα αφετηρία και η τροποποιημένη διαδρομή θα λειτουργεί καθημερινά από την έναρξη των δρομολογίων έως τις 20:00, ενώ στο υπόλοιπο της ημέρας θα έχει αφετηρία, όπως και σήμερα στον Άγιο Διονύσιο, καθώς οι πύλες του λιμένα κλείνουν κατά τις νυχτερινές ώρες.

Πηγή: iefimerida.gr

Επανακυκλοφορεί: 1922, Δοκίμιο για την νεοελληνική Ιδεολογία, του Γ. Καραμπελιά

Επανακυκλοφορεί διορθωμένο
Τίτλος: 1922, Δοκίμιο για την νεοελληνική Ιδεολογία 
Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
Εναλλακτικές Εκδόσεις, Γ΄ Έκδοση 2017
Σελ. 240
Θα το βρείτε στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία, για ηλεκτρονικές παραγγελίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα των Εναλλακτικών Εκδόσεων.

Από τον Πρόλογο του βιβλίου

Πριν από κάποια χρόνια, διήνυσα μια περίοδο της ζωής μου κατά την οποία με δυσκολία διάβαζα ο,τιδήποτε αφορούσε το 1922˙ κι αυτό σε αντίθεση με άλλες στιγμές κατά τις οποίες καταβρόχθιζα κάθε τι το σχετικό. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να εντοπίσω επακριβώς την αιτία αυτής της απομάκρυνσης. Σήμερα, νομίζω πως τη γνωρίζω. Ήταν η βαθιά συνείδηση του ρήγματος, του ακρωτηριασμού του «σώματός» μου. Ήταν η συνείδηση πως η μιζέρια μου οφείλεται πρωτίστως στο ότι η Ελλάδα έμεινε μετέωρη, χωρίς τον ελληνισμό, έμεινε «μικρή», μια «Πρέβεζα», χωρίς εκείνα τα πνευμόνια που την άνοιγαν στον κόσμο, στον «μέγα ελληνικό κόσμο» του Καβάφη. Ο Διονύσης Σαββόπουλος εξέφρασε μια γενιά που έμεινε να αντιπαλεύει με γραικύλους και νάνους, με χλιαρούς «κοντοπόδαρους κωλοέλληνες» που «από το πόδι με τραβάν βαθιά μέσα στο χώμα».
Είναι φυσιολογικό να αποφεύγουμε να ξύνουμε παλιές πληγές, μην τυχόν και ερεθίσουμε το σημείο του ακρωτηριασμού που παραμένει ανοικτό, αιμάσσον.
Ταυτόχρονα όμως δεν μπορώ να μην επιστρέφω σε αυτό. Όχι για να θρηνήσω πάνω από πόλεις της Ιωνίας –που ποτέ δεν γνώρισα– αλλά για να κατανοήσω την πρώτη και τη νέα γεωγραφία μου, για να κατανοήσω το «dasein» μου μέσα στον κόσμο. Και, επί τέλους, γιατί η πληγή δεν μπορεί να επουλωθεί με τη λήθη. Και «δεν αρμόζει σε σέ που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη», η φυγή μπροστά στην αλήθεια. Πρέπει η διάγνωση να είναι αυστηρή για να μπορέσουμε να ζήσουμε και πάλι, αν όχι χιλιάδες, τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χρόνια!
Πρέπει να απαντήσουμε στο πώς και γιατί ο ακρωτηριασμός του ενιαίου σώματος του ελληνισμού δεν επέτρεψε τη συγκρότηση μιας σύγχρονης και αυτοδύναμης νεοελληνικής ταυτότητας, η οποία εξακολουθεί να παραπαίει μέχρι σήμερα στο δίπολο «φωταδισμός-σκοτα­δισ­μός».
Πώς και γιατί, ταυτοχρόνως, η μετάγγιση του ζωντανού στοιχείου του Μικρασιατικού και Θρακιώτικου-Πολίτικου ελληνισμού στο σώμα της ψωροκώσταινας υπήρξε ένα αποφασιστικό βήμα προς μια τέτοια συγκρότηση, έστω και εάν παραμένει ακόμα ζητούμενη.
Το αίτημα που μας θέτει η ιστορία δεν είναι βέβαια η λήθη, δεν είναι η εγκατάλειψη των «χαμένων πατρίδων», όπως ισχυρίζονται οι ανιστόρητοι, αλλά η αναβίωσή τους σε μια εσωτερικότητα, απαραίτητη για να ολοκληρώσουμε την υπέρβαση της διχοτόμησης, αυτού του τραγικού διπόλου που μας σακατεύει. Μόνο εάν πραγματοποιήσουμε τον τετραγωνισμό του κύκλου, αν δηλαδή ενσωματώσουμε αυτή την Ελλάδα που μας λείπει –και η οποία μας άνοιγε σε έναν ευρύτερο κόσμο– στη σημερινή μας πραγματικότητα, αν μετασχηματίσουμε το εύρος του ελληνισμού σε βάθος, σε επίπεδο πνευματικής και  υλικής αυτοδυναμίας και αυτονομίας, μόνον τότε θα έχουμε απαντήσει δημιουργικά στην πρόκληση του σχισίματος και της απώλειας που σηματοδότησε το 1922.
Η «γενιά του ’30» αποτέλεσε μια πρώτη ρωμαλέα απάντηση σε αυτή την πρόκληση. Άραγε θα μπορέσουμε να την ολοκληρώσουμε; Το διακύβευμα είναι τεράστιο, και από την απάντηση σε αυτό θα εξαρτηθεί και το εάν θα συνεχίσουμε να ζούμε ως συλλογικό υποκείμενο στον κόσμο που έρχεται.
Στα σχεδόν εκατό χρόνια που πέρασαν, Παλαιο-ελλαδίτες και Μακεδόνες, Πόντιοι και Κρητικοί, Αρβανίτες και Βλάχοι, Μικρασιάτες και Εφτανησιώτες, γίναμε ένα, ελλαδικοί. Μένει να γίνουμε, όλοι μαζί, –και μαζί μας οι Κύπριοι, οι Βορειοηπειρώτες, οι έξω Έλληνες– και πάλι Έλληνες. Θα το μπορέσουμε;
Εξάλλου η ιστορία δεν μας δίνει πλέον πολλά περιθώρια, στις επόμενες δεκαετίες θα κριθεί εάν ο ελληνισμός μπορεί να έχει μια οποιαδήποτε συνέχεια ή εάν αντίθετα θα χαθεί στη σκόνη της ιστορίας.
Ο αναγνώστης, στις σελίδες που ακολουθούν, δεν θα βρει μια ιστορία του 1922. Θα βρει μια απόπειρα διερεύνησης της νεο-ελληνικής πραγματικότητας τα εκατό χρόνια που ακολούθησαν, μέσα στην αντιφατικότητά της, με αναδρομές στην παλαιότερη ιστορία μας, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στις τρέχουσες αντιπαραθέσεις, πάντα όμως υπό το φως –αυτό το μαύρο φως του Χρυσοστόμου Σμύρνης– του ’22.

Γιώργος Καραμπελιάς

ΑΧΑΡΝΕΣ: Δημοτικό Συμβούλιο για τα αντιπλημμυρικά έργα ζητά ο ΣΕΒΑ

Αίτημα για τη σύγκλιση Δημοτικού Συμβουλίου για την αντιπλημμυρική θωράκιση των Αχαρνών, απευθύνει για μια ακόμη φορά, ο Σύνδεσμος Εμπόρων & Βιοτεχνών Αχαρνών.

Ακολουθεί η ανακοίνωση:
«Πάγιο αίτημα του Σ.Ε.Β.Α. προς κάθε μορφή εξουσίας της  πόλης μας όλα αυτά τα χρόνια η αντιπλημμυρική θωράκισή της.
Τελείωσε το θερμό καλοκαίρι και το υποδέχτηκε το φθινόπωρο και μαζί με αυτό όπως και τα τελευταία χρόνια επιπλέον βάρη στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων και των μικρών επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων: φόροι εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, έξοδα θέρμανσης, σχολικά ή φοιτητικά έξοδα. Πτώση του τζίρου- άγχος – ανασφάλεια – φτώχεια. Σαν να μην έφταναν όμως όλα αυτά προστίθενται και προβλήματα με τον ερχομό των πρώτων βροχών και τους μήνες έντονων βροχοπτώσεων όπως είναι ο Οκτώβρης.
Φυσικά το πρόβλημα δε είναι αυτό καθ΄ αυτό το φυσικό γεγονός αλλά η παντελής εγκατάλειψη, κοροϊδία και έλλειψη έργων υποδοχής των όμβριων υδάτων σαν αποτέλεσμα η πόλη  μας και η αγορά της να μετράει επανειλημμένες ζημιές, καταστροφές και θανάτους.
Από μεριάς των παθόντων καταστηματαρχών η αντιμετώπιση είναι με «σύγχρονα» μέσα όπως λαμαρίνες, τσουβαλάκια με άμμο και σφουγγαρίστρες. Άσε που η αγορά κάθε άλλο παρά σύγχρονη και ανταγωνιστική είναι. Από πλευράς πολιτείας τι άλλο από κοροϊδία.
Και η σημερινή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθούν την πεπατημένη των προηγούμενων. Δεν διαθέτουν ούτε ένα Ευρώ από τον προϋπολογισμό, γιατί δεν ενισχύει το πνεύμα της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας των επενδυτών που τάχα θα φέρουν ανάπτυξη.
Σε αυτή την κατεύθυνση και ρίχνοντας το μπαλάκι σε άλλους ήταν και η απάντηση σε επερώτηση που του κατατέθηκε στην βουλή,  από τον αρμόδιο υπουργό ο οποίος  «νίπτοντας τα χείρας του» δεν δεσμεύτηκε για κανένα μέτρο.
Την σκυτάλη πήραν η τοπική Αυτοδιοίκηση, Περιφέρεια και ο Δήμος σαν το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων. Εμπαίζοντάς  μας ήξεραν πολύ καλά στα τεχνικά τους προγράμματα να μην διαθέτουν ούτε ένα Ευρώ για έργα απορροής των όμβριων την ίδια στιγμή που διαθέτουν μεγάλα κεφάλαια για τις ΠΑΕ!
Καλούμε την Δημοτική Αρχή Αχαρνών που στο ενεργητικό της υπήρξαν δύο καταστροφικοί βροχεροί Οκτώβρηδες – ένας εκ των οποίων θανατηφόρος-, τι ακριβώς θα κάνει για να αντιμετωπίσει τα  ¨ακραία καιρικά φαινόμενα¨  που είναι μπροστά μας; Συγκεκριμένα πού  – πότε και με τι κονδύλια;
Εμπαιγμούς όπως οι προκάτοχοί  της που μας κυμάτιζαν τάχα  μελέτες και μελέτες έμειναν.
Κινήσεις εντυπωσιασμού κηρύσσοντας την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στρατεύοντας μάλιστα και τα σύμμαχα ΜΜΕ με τα παπαγαλάκια τους. Ή  μήπως οι διαβουλεύσεις, επαφές με αρμοδίους σαν κάτι επαναστατικό και πρωτόγνωρο καλλιεργώντας για άλλη μια φορά φρούδες ελπίδες και να καθησυχάσουν τα πνεύματα, δε λύνουν το πρόβλημα.
Οι επιχειρήσεις της πόλης μας απαιτούν  ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΡΓΑ ΥΠΟΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΎ.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΜΕΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΠΑΘΟΝΤΕΣ  ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.            

Το Δ.Σ. του Σ.Ε.Β.Α.
 http://doxthi.gr/49831/dimotiko-symvoulio-gia-ta-antiplimmyrika-erga-zita-o-seva/

Η Δούρου παρέλαβε ένα πρόβλημα υπό επίλυση και το μετέτρεψε σε ωρολογιακή βόμβα

Οι υποσχέσεις για την ανακύκλωση ήταν για τα σκουπίδια – Με τόσα ψέματα πως τολμά να αντικρίζει τους πολίτες της  Δυτικής Αττικής;

Για πολιτική εξαπάτηση των κατοίκων Δυτικής Αττικής,
  που αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο με

αφορμή τις εργασίες επέκτασης που αποφασίστηκε να γίνουν στον ΧΥΤΑ Φυλής κατηγορεί τη Ρ. Δούρου, ο Γιάννης Σγουρός. Παράλληλα επισημαίνει ότι οι τραγικοί και ανεύθυνοι χειρισμοί της εδώ και τρία χρόνια – πράγμα που είχε επισημανθεί πολύ έγκαιρα και εξαρχής - εγκλωβίζουν τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής σε στασιμότητα, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι από το ΕΣΠΑ, ενώ εξαιτίας του ανύπαρκτου σχεδιασμού υποθηκεύεται κάθε προοπτική ανάπτυξης προγραμμάτων ανακύκλωσης και διαλογής στην πηγή.
Οι εργασίες επέκτασης του ΧΥΤΑ Φυλής εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος με την από 25-08- 2017 απόφαση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (επισυνάπτεται), κατόπιν εισήγησης του ΕΔΣΝΑ, φορέα του οποίου προΐσταται η κα Δούρου, προκειμένου να μεγαλώσει η διάρκεια ζωής του κατά δύο χρόνια και να μην γίνει εν έτει 2017 η Αττική … Νάπολη. Κι όμως ήταν μόλις πριν από τρία χρόνια που η Ρένα Δούρου υποσχόταν υλοποίηση του δικού της εναλλακτικού σχεδιασμού (αυτού που μιλούσε αρχικά για εξαγωγή των σκουπιδιών στην Κίνα…), κλείσιμο του «εφιάλτη» της Φυλής και απομάκρυνση από την περιοχή των οχλουσών εγκαταστάσεων διαχείρισης αποβλήτων (όπως π.χ. του Αποτεφρωτήρα).
Μάλιστα θέλοντας να εκπέμψει ένα επικοινωνιακό μήνυμα για την απομάκρυνση της «χωματερής» οργάνωνε την ορκωμοσία της στην περιοχή των Λιοσίων και λίγους μήνες μετά, αδιαφορώντας ή αγνοώντας για τους κινδύνους των ενεργειών της, ακύρωνε τους ώριμους διαγωνισμούς για τη δημιουργία νέων μονάδων  ανακύκλωσης και κομποστοποίησης, επειδή θα γίνονταν μέσω συγχρηματοδότησης από Ιδιωτικά και Κοινοτικά κεφάλαια, χάνοντας συνολικά 400 εκ. €. Τρία χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, η κατάσταση έφτασε εκεί που αναμενόταν να φτάσει με μαθηματική ακρίβεια: σε αδιέξοδο.
- Η απορρόφηση από το ΕΣΠΑ για έργα διαχείρισης απορριμμάτων στην Αττική είναι της τάξης του 0%.
- Τα ποσοστά της ανακύκλωσης στην Αττική μειώθηκαν.
- Καμία νέα υποδομή δεν δημιουργήθηκε.
- Ο νέος σχεδιασμός είναι ένα ευχολόγιο.
- Οι υποσχέσεις για απομάκρυνση οχλουσών εγκαταστάσεων όπως του Αποτεφρωτήρα Μολυσματικών Αποβλήτων πήγαν περίπατο.
- Και ο ΧΥΤΑ της Φυλής; Αντί κλεισίματος, εξαιτίας της τριετούς απραξίας της διοίκησης της Περιφέρειας πλέον θα ξεβραχιστούν και τα τελευταία κομμάτια βουνού, προκειμένου να «αξιοποιηθεί» και η παραμικρή σπιθαμή του.
Τελικά ο ΧΥΤΑ Φυλής δεν θα κλείσει γιατί έτσι το υποσχέθηκε η διοίκηση της Περιφέρειας. Θα κλείσει - γρηγορότερα μάλιστα από ό,τι αναμενόταν - λόγω κορεσμού, γιατί θα έχει γεμίσει με σκουπίδια και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό του. Σε δηλώσεις του ο Γιάννης Σγουρός τόνισε ότι «Η κα Δούρου το 2014 παρέλαβε τη διαχείριση των απορριμμάτων σε κατάσταση σαφούς προόδου.
Θυμίζω ότι είχαν δημοπρατηθεί έξι διαγωνισμοί για την αποκατάσταση των ΧΑΔΑ και τρεις διαγωνισμοί για την κατασκευή νέων μονάδων ανακύκλωσης και κομποστοποίησης, που θα υποστήριζαν συνδυαστικά δράσεις ανακύκλωσης και διαλογής στην πηγή, συνολικού ύψους άνω των 400 εκ. €. Η χρηματοδότηση ήταν διασφαλισμένη από κοινοτικά και ιδιωτικά κεφάλαια. Ένα πρόβλημα δεκαετιών ήταν υπό επίλυση, χωρίς επιβάρυνση του Έλληνα φορολογούμενου.
Τρία χρόνια μετά η κα Δούρου οδήγησε την κατάσταση στο σημείο μηδέν. Όχι μόνο δεν προχώρησε ούτε στο ελάχιστο την ανακύκλωση, αλλά λόγω της τρίχρονης απραξίας της, και προκειμένου να μην μείνουν τα σκουπίδια στον δρόμο αποφάσισε να επεκτείνει τον ΧΥΤΑ στη Φυλή που υποσχόταν ότι θα κλείσει! Ειλικρινά είναι να απορεί κανείς, μετά από τόσα ψέματα, πώς τολμά να αντικρίζει τους πολίτες της Δυτικής Αττικής;
Πλέον όλοι ξέρουν ότι οι υποσχέσεις της κας Δούρου ήταν για τα σκουπίδια. Τα περί ανακύκλωσης και διαλογής στην πηγή ήταν συνθήματα που ξεχάστηκαν την επομένη των εκλογών. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τα ψέματα της κας Δούρου.
Το πρόβλημα είναι πως εάν επαληθευτούν οι προβλέψεις στην ΑΕΠΟ του ΧΥΤΑ Φυλής ότι η εναπομένουσα χωρητικότητα του τελευταίου κυττάρου είναι για δύο χρόνια και εάν δεν αλλάξει κάτι δραστικά άμεσα, τότε η κα Δούρου θα έχει παραλάβει το 2014 ένα πρόβλημα υπό επίλυση και το 2019 θα έχει παραδώσει μια βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα. Η ευθύνη είναι εξ ολοκλήρου δική της».

 http://www.pitsounicity.gr/diadimotika-perifereies/12721-g-sgouros-i-doyrou-parelave-ena-provlima-ypo-epilysi-kai-to-metetrepse-se-orologiaki-vomva

15 Πανελλήνια Λαμπαδηδρομία Εθελοντών Αιμοδοτών στο Δήμο Ιλίου

 

15 Πανελλήνια Λαμπαδηδρομία Εθελοντών Αιμοδοτών στο Δήμο Ιλίου την
Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

2η γιορτή ψωμιού στο Περιστέρι

Στα ΑΧΑΡΝΕΣ: «Σοφόκλεια 2017″ η παράσταση «Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον»

Ένα από τα εμβληματικότερα έργα της ελληνικής πεζογραφίας «Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον», με την Ιωάννα Παππά να ενσαρκώνει καθηλωτικά όλους τους ήρωες του διηγήματος, παρουσιάζει ο Δήμος Αβδελιώτης, την Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου, στις 21:00, στο Δημοτικό Αμφ. Μίκης Θεοδωράκης, στα «Σοφόκλεια 2017»

Εγγραφές στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Περιστερίου!

Ο θεσμός των Σχολείων Δεύτερης Ευκαιρία λειτουργεί στο πλαίσιο της Δια Βίου Μάθησης και δίνει νέες προοπτικές στους πολίτες.
Τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας είναι δημόσια, δωρεάν και απευθύνονται σε ενήλικες πολίτες που δεν έχουν ολοκληρώσει την     υποχρεωτική στοιχειώδη εκπαίδευση και είναι απόφοιτοι Δημοτικού.
Τα Σ.Δ.Ε. ακολουθούν παιδαγωγικές προσεγγίσεις οι οποίες εστιάζουν στις ατομικές ανάγκες, στα ενδιαφέροντα και τις ικανότητες των εκπαιδευομένων. Δίνουν έμφαση στην απόκτηση τόσο των βασικών δεξιοτήτων (γραφή, ανάγνωση, αριθμητικοί υπολογισμοί) όσο και σύγχρονων (χρήση ξένης γλώσσας και πληροφορική). Λειτουργούν με ανοικτά προγράμματα σπουδών που διαφοροποιούνται σημαντικά από τα αντίστοιχα της τυπικής εκπαίδευσης. Η αξιολόγηση αυτών των προγραμμάτων έχει ποιοτικό χαρακτήρα (δεν υπάρχει βαθμολογία και εξετάσεις) δίνοντας έμφαση κυρίως στις δραστηριότητες που οργανώνονται στην τάξη.
Το πρόγραμμα στα Σ.Δ.Ε. είναι ταχύρρυθμο και διαρκεί 18 μήνες (2 σχολικά έτη). Το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα καλύπτει 25 απογευματινές ώρες μέσα στο οποίο παρέχονται Συμβουλευτικές Υπηρεσίες (συμβουλευτική σταδιοδρομίας και ψυχολογική υπηρεσία).
Η επιτυχής ολοκλήρωση της διετούς φοίτησης του εκπαιδευομένου πιστοποιείται με τίτλο ισότιμο με το απολυτήριο του Γυμνασίου. Στη συνέχεια πολλοί απόφοιτοί μας συνεχίζουν στο Λύκειο (και ενίοτε στο Πανεπιστήμιο τις σπουδές τους).
Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Περιστερίου που λειτουργεί στο πλαίσιο της Γενικής Γραμματείας Δια Βίου Μάθησης και Νέας Γενιάς μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των δημοτών σας και να τους προσφέρει τη δεύτερη ευκαιρία που περίμεναν.
Για πληροφορίες και εγγραφές στο Σ.Δ.Ε. Περιστερίου,
Πόγραδετς 5,Περιστέρι, (Θηβών και Λ. Καβάλας) επικοινωνήστε στο τηλέφωνο: 210-5319749 (5-9 το απόγευμα).
Facebook: Σχολείο Δεύτερης Περιστερίου@SDEPeristeri
Θα εκτιμούσαμε ιδιαίτερα να ενημερώνατε τους δημότες για το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Περιστερίου μέσω του διαδικτύου ή με οποιονδήποτε τρόπο κρίνετε. Είμαστε ανοιχτοί σε κάθε συνεργασία που μπορεί να προσφέρει το Σχολείο μας στους Δημότες σας. 
Οι εγγραφές θα γίνονται μέχρι και το πρώτο δεκαπενθήμερο Οκτωβρίου.

Kυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης. Την Ρήξη μπορείτε να την βρείτε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου στα περίπτερα όλης της χώρας, όπως και στα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα (Ξενοφώντος 4) και Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου 1 και Δωδεκανήσου), καθώς και στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια). 

Διαβάστε στην Ρήξη:

Αφιέρωμα στην Κεντροαριστερά και τα αδιέξοδά της  

• Η Ελλάδα άλλαξε κατηγορία, του Γιώργου Καραμπελιά
• Το νέο υποκείμενο ενός νέου πολιτισμού;, του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
• Κύπρος: Μετά τις εκλογές, τι;, του Αλέκου Μιχαηλίδη
• Κολλημένοι στον πάτο του βαρελιού, του Γιάννη Ξένου
• Κυβέρνηση Τσίπρα: Το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας
• Οι μεταρρυθμίσεις του κου Γαβρόγλου, του Μάνου Στεφανίδη
• Η πατρίδα του Αριστοτέλη και το χαμένο μέτρο, του Γιώργου Ρακκά
• Ιστορίες για αγριογούρουνα, του Δημήτρη Μπούσμπουρα
• Ο καημός της Άννας και η Ιστορία, του ιερομόναχου Χρυσόστομου

Διεθνή

• Γερμανικές εκλογές, του Βασίλη Στοϊλόπουλου
• Η στροφή της Τουρκίας στη Συρία
• Κλιματική απορρύθμιση, του Νίκου Ντάσιου

Ιστορία – Ιδέες – Πολιτισμός

• Ξεφυλλίζοντας, του Παναγιώτη Κόρπα
• Ο ελληνοκυπριακός εμφύλιος, του Σπύρου Κουτρούλη
• Δ. Κωνσταντακόπουλος: Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες, του Σωτήρη Δημόπουλου
• Η ηθική της φιλοξενίας, της Ελένης Προκοπίου
• Η απόφαση της λησμονιάς, του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Θέατρο

• Ελληνικός κόσμος κατά Ασίας, του Κώστα Σαμάντη

Λησμονημένες Ιστορίες

• Ο ένας και μοναδικός δραπέτης της Κολιμά, του Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Κινηματογράφος

• Paulina & Πικαδέρο, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

• Τα σκίτσα του Νικόλα

και πολλά άλλα…

Κάντε μια διαδικτυακή συνδρομή στη Ρήξη

Για τους φίλους/φίλες που διαμένουν στο εξωτερικό, ή για τους… ανυπόμονους που διαμένουν εντός της χώρας, υπάρχει η δυνατότητα αποστολής κάθε φύλλου της εφημερίδας Ρήξη σε ηλεκτρονική μορφή (.pdf). Με μια απλή συνδρομή υποστήριξης (15€ για έναν χρόνο συνδρομής, δηλαδή 12 φύλλα) και την ηλεκτρονική σας διεύθυνση (που μας την αποστέλλετε στο perardin@gmail.com ή στο efrixi@gmail.com ή εναλλακτικά επικοινωνόντας μαζί μας στο 210 3826319), θα σας στέλνουμε την Ρήξη … πριν ακόμα κυκλοφορήσει στα περίπτερα. Την ίδια στιγμή, με την συμβολή σας βοηθάτε στην οικονομική βιωσιμότητα της εφημερίδας.
Η συνδρομή σας μπορεί να γίνει στον εξής του λογαριασμό: Εθνική Τράπεζα 116/768054-65, ΙΒΑΝ GR120110 1160 0000 1167 6805 465, ΒΙC: ETHNGRAA,  Δικαιούχος: Γιώργος Καραμπελιάς. Στο ηλεκτρονικό μήνυμα γράψτε μας επίσης από ποιο τεύχος θέλετε να ενεργοποιηθεί η συνδρομή.
Στηρίξτε την Ρήξη, την εφημερίδα του πατριωτικού, δημοκρατικού χώρου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

 

Το Δ.Σ. του συλλόγου Τριτέκνων εύχεται ολόψυχα στις μαθήτριες και τουςμαθητές,
που μπήκαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση,
υγεία, δύναμη και καλή σταδιοδρομία.
Για τα παιδιά αλλά και τις οικογένειες τους που στηρίζουν τον αγώνα για μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.
Ιδιαίτερα συγχαρητήρια στα παιδιά των τρίτεκνων-πολύτεκνων οικογενειών που
κατά κανόνα αγωνίζονται κάτω από δυσμενέστερες συνθήκες.
- Όσοι-ες πέρασαν, αλλά και όσοι-ες δεν πέρασαν στο πανεπιστήμιο, να
ξέρουν, πως ο αγώνας για μια “θέση στον ήλιο” συνεχίζεται.
- Οι τρίτεκνοι των Δήμων Περιστερίου, Αιγάλεω, Ιλίου, Πετρούπολης, Αγ.
Αναργύρων - Καματερού δίνουμε την μάχη της επιβίωσης αλλά και της μόρφωσης
κάτω από εξαιρετικά δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Αλλά είμαστε μαχητές!
- Θα συνεχίσουμε, για να μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά μας, και να
προσφέρουν στον τόπο μας και όχι να ξενιτευτούν.
- Διεκδικώντας τις κατάλληλες υποδομές μια τη μόρφωση σε όλες τις
βαθμίδες.
Ο σύλλογος θα βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό των τρίτεκνων οικογενειών, κυρίως
όσων έχουν ανάγκη επιβίωσης και παράλληλα με όλα τα μέλη του θα υπερασπιστεί
τα δικαιώματα των μελών, για να μην κοπούν τα επιδόματα, να μην
υπερφορολογηθούν οι οικογένειες μας, να υπάρξει επιτέλους από την πολιτεία
μέριμνα για το δημογραφικό και τις πολύτεκνες οικογένειες.
Καλή δύναμη!
Ο Πρόεδρος                                     Γεν. Γραμματέας
Δροσάκης Μανώλης               Χριστοθανόπουλος Δημήτρης

Ανακοίνωση Κολυμβητηρίου Χαϊδαρίου

 

Το Κολυμβητήριο για την περίοδο από 4 Σεπτέμβριου 2017 έως και 14 Οκτώβριου 2017,
θα λειτουργήσει:
1)Για το κοινό  καθημερινά 8.00π.μ.-12μ.μ., 14.00-17.00, 19.30-21.00  Σάββατο 9.00π.μ.-13.00
2)Για τα Παιδικά Δημοτικά Προγράμματα, κατόπιν συνεννόησης με τον Υπεύθυνο Αθλητικών Προγραμμάτων κο Γαρά Νότη στη γραμματεία του Κολυμβητηρίου καθημερινά μεταξύ 16:00 και 19:00.
Από τη Διοίκηση του Κολυμβητηρίου

Κάλεσμα εκπαιδευτικών για το Κοινωνικό Φροντιστήριο στο Δήμο Αγίας Βαρβάρας

 

Ο Δήμος Αγίας Βαρβάρας διοργανώνει για τη σχολική χρονιά 2017-2018 την επιτυχημένη διοικητική μέριμνα του
Κοινωνικού Φροντιστηρίου βασιζόμενο στην εθελοντική συμμετοχή δασκάλων και καθηγητών. Στην προσπάθεια του αυτή καλούνται οι παλαιοί διδάσκοντες στο Κοινωνικό Φροντιστήριο που επιθυμούν να συμμετέχουν, καθώς και οι νέοι ενδιαφερόμενοι εθελοντές εκπαιδευτικοί, αδιόριστοι ή διορισμένοι, να συμβάλουν έμπρακτα με την εθελοντική προσφορά τους. Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι που επιθυμούν να πλαισιώσουν την προσπάθεια αυτή να επικοινωνήσουν άμεσα με το Τμήμα Παιδείας του Δήμου Αγίας Βαρβάρας στα τηλέφωνα 213-2019339 και 213-2019322 ή να επισκεφθούν το Γραφείο Παιδείας, Αριστομένους 8, εντός Δημαρχείου Αγίας Βαρβάρας.

ΙΛΙΟΝ: Η '' Παραδοσιακή Φλόγα '' σας προσκαλεί να γνωρίσετε από κοντά τον λαϊκό πολιτισμό μέσα από τους ελληνικούς χορούς

Το Σωματείο Ελληνικών Χορών '' Παραδοσιακή Φλόγα '' για 17η συνεχή χρονιά σας προσκαλεί να γνωρίσετε από κοντά
τον λαϊκό πολιτισμό μέσα από τους ελληνικούς χορούς, τη μουσική, την ενδυμασία, τα δρώμενα και τα έθιμα της πατρίδας μας. Ένα μουσικοχορευτικό ταξίδι που γίνεται καθημερινό βίωμα και μας οδηγεί σταθερά πίσω στο χρόνο και την αυθεντική λαϊκή παράδοση.  Καλή χορευτική χρονιά σε όλους 2017 - 2018 
- Πληροφορίες:2105059084 και 6972056781

ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΕΙΑ 2017: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ-ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

Το έσχατο όραμα

του Γιώργου Καραμπελιά 

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: η υπέρβαση που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις 

Στους εφησυχάζοντες φίλους μας θα υπενθυμίσουμε πως ποτέ άλλοτε ο ελληνισμός, από την άποψη του συνόλου των μεγεθών του, –δημογραφία, οικονομική και πνευματική παραγωγή, ρόλος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι– δεν βρισκόταν σε κατώτερο σημείο απ’ ότι σήμερα, που κινδυνεύει να μην διαθέτει πλέον τα μεγέθη για την αναπαραγωγή του ως αυτόνομο ιστορικό υποκείμενο. Γιατί αν επί παραδείγματι μετά την Άλωση του 1453 χάσαμε και κράτος και πληθυσμούς, ωστόσο ο ελληνισμός παρέμενε αποφασιστικός πνευματικός παράγοντας για την ίδια τη δυτική Αναγέννηση και μέχρι το 1922 αποτελούσε καθοριστικό οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τη σημερινή δραματική συρρίκνωση της παρουσίας μας.
Όσο για το ότι έχουμε ιστορία 3.000 ή 4.000 χρόνων, κανείς δεν έχει κερδίσει την ιστορική αθανασία, ιδιαίτερα αν βρίσκεται σε χώρο, γεωπολιτικό σταυροδρόμι, όπως ο δικός μας, όπου η παραμικρή υποχώρηση πληρώνεται με ακριβό αντίτιμο. Έτσι λοιπόν καλούμαστε να απαντήσουμε σε μια τιτάνια πρόκληση. Να βάλουμε, έστω ως ένα μικρό έθνος πλέον, τέλος σε μια καθοδική πορεία… που υπερβαίνει τα δύο χιλιάδες χρόνια! Από την Πύδνα, το 168 π.Χ., μέχρι την Κύπρο το 1974 και τα Μνημόνια του 2010, η συνολική πορεία, είναι δυστυχώς καθοδική, παρά την μακρά και λαμπρή ιστορία, τόσο του ένδοξού μας βυζαντινισμού, όσο και την μεγάλη αναγέννηση του ελληνισμού από το 1700 έως το 1922. Διότι με την ήττα από τους Ρωμαίους, για πρώτη φορά ο ελληνισμός υποτάχτηκε πολιτικά σε μια ξένη δύναμη επί τουλάχιστον πέντε αιώνες. Και μπορεί η τεράστια πνευματική και πολιτισμική ισχύς του να επέτρεψαν την αναγέννηση του με το Βυζάντιο, μια αναγέννηση που όμως πραγματοποιείται μέσα σε ένα ξένο πολιτειακό πλαίσιο, το ρωμαϊκό. Με τις δίδυμες ήττες του 1071, στο Ματζικέρτ και τη Σικελία, ήττες που ολοκληρώθηκαν το 1204 και το 1453, αρχίζει μια νέα περίοδος για έναν ελληνισμό ριζικά συρρικνωμένο και υποτελή, αλλά παρόλα ταύτα ακόμα σημαντική πληθυσμιακή, οικονομική και πολιτισμική δύναμη στην Ανατολή, η οποία και θα του επιτρέψει την τελευταία μεγάλη του Αναγέννηση ανάμεσα στα 1700 και το 1922. Και μετά νέες ήττες, από τον Εμφύλιο μέχρι την Κύπρο το 1974, θα τον συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο. Σήμερα δε το τελευταίο χτύπημα, η απώλεια και της ελάχιστης οικονομικής και πολιτισμικής αυτεξουσιότητας, με τον κίνδυνο της εξαφάνισης και της τελευταίας εστίας του ελληνισμού μέσα από την δημογραφική συρρίκνωση, την εγκατάσταση ξένων και μη ενσωματούμενων πληθυσμών, τη φυγή των Ελλήνων, την πολιτειακή και πνευματική καταισχύνη.
Ας αναλογιστούμε την συγκριτική εξέλιξη δύο μεγάλων πολιτισμών, που αποτελούν τη βάση του σύγχρονου κόσμου, του ελληνικού και του… κινέζικου – καθόλου τυχαία οι Κινέζοι, μόνο τους Έλληνες αποδέχονται σε ισότιμη βάση με τους ίδιους. Για λόγους γεωγραφικούς και ιστορικούς, που όλοι γνωρίζουμε, ο ελληνικός πολιτισμός αποτέλεσε το υπόβαθρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού –και στη δυτική και την σλαβική πτέρυγά του – με την ταυτόχρονη συρρίκνωση της κοιτίδας του, της Ελλάδας. Αντίθετα ο Κινέζικος πολιτισμός επηρέασε αποφασιστικά όλη τη νοτιοανατολική Ασία – την Ιαπωνία, την Κορέα, το Ανάμ, το Σιάμ, την Ινδονησία, με ταυτόχρονη ενίσχυση της αρχικής του κοιτίδας, της Κίνας. Κατά συνέπεια σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην τελική πράξη του ελληνικού δράματος. Ένα ακόμα βήμα προς την παρακμή και είμαστε χαμένοι. Για όλους αυτούς τους λόγους και δεν μπορούμε να εφησυχάσουμε στα τρόπαια των όποιων ιδεολογικών ή πνευματικών μας «κατακτήσεων». Διότι σήμερα η σημασία τους και ο ρόλος τους απειλούνται με εκμηδενισμό, αν χαθεί αυτή η μάχη. Μήπως άραγε οι όποιες πιθανές κατακτήσεις δεν είχαν ως προϋπόθεση την αγωνία και τον αγώνα για την επιβίωση αυτού του τόπου;
Αν όντως, λοιπόν, μπορούμε να διακρίνουμε στη μακρά διάρκεια μια πτωτική πορεία του ελληνισμού, μήπως είναι ρεαλιστικό και το τελεσίδικο εκείνο το finis Greciae; που εκτός από εκείνον που πρώτος το διετύπωσε –τον Χρήστο Γιανναρά– αποδίδει κατά βάθος την πεποίθηση πολλών –και ίσως των πλέον σκεπτόμενων– συμπολιτών μας; Από πού να αντλήσουμε κουράγιο και αισιοδοξία, αν τα πράγματα βαδίζουν όντως σε αυτόν τον δρόμο και αν το ιστορικό διακύβευμα είναι τόσο επισφαλές ή ίσως και με την έκβαση προδιαγεγραμμένη;
Αν όντως πιστεύαμε κάτι τέτοιο, προφανώς και θα επιλέγαμε διαφορετικές απαντήσεις, ίσως και ατομικού χαρακτήρα, ίσως και την φυγή. Αυτή τη φυγή που παίρνει τόσες και τόσες μορφές, ακόμα και την προσφυγή στον ανορθολογισμό της Χρυσής Αυγής, του Αρτέμη Σώρρα, τις προφητείες των «γερόντων», ή σε πιο λάϊτ εκδοχές, στις δραχμικές ονειροφαντασίες. Γιατί όλες αυτές οι ανορθολογικές επιλογές, όπως και η απελπισμένη αυτό-εγκατάλειψη, περικλείουν μέσα τους έναν πυρήνα πραγματικό, εμπεριέχουν «μυστικά» τον «καημό της ρωμιοσύνης». Το καημό ενός έθνους, ενός λαού, ενός πολιτισμού που ήταν κάποτε το «παν» και σήμερα κινδυνεύει να μην είναι τίποτε. Γι’ αυτό εξ άλλου και οι αντίπαλοί τους, οι «φαιά φορούντες» του ορθού λόγου, του αντιλαϊκισμού, του εκσυγχρονισμού, θέλοντας να είναι «ρεαλιστές», καταλήγουν στον πιο χυδαίο και τον πιο ακραίο εθνομηδενισμό: «όντως δεν είμαστε τίποτε», «είμαστε οι τελευταίοι των Ευρωπαίων» και η μόνη μας διέξοδος είναι να πάψουμε να υπάρχουμε ως έθνος, να μας «αναλάβουν» εξ ολοκλήρου οι Δυτικοί πάτρωνές μας.
Ωστόσο, ακριβώς γιατί δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη και μπορούμε να αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα, επειδή γνωρίζουμε τον βαθμό της εξαχρείωσης των ελίτ και την βαθειά παρακμή του ίδιου του λαϊκού σώματος, επειδή ξέρουμε πως είμαστε πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, ισχυριζόμαστε πως αξίζει ακόμα και σήμερα, την ύστατη στιγμή, να απελευθερώσουμε αυτόν τον «μυστικό πυρήνα» της παράδοσής μας από το ανορθολογικό του κουκούλι, και έτσι, μέσα από τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, να διασώσουμε την πρόταση πολιτισμού που φέρει ακόμα αυτή η παράδοση για τον σύγχρονο κόσμο. Η ιστορία του 20ου αιώνα σφραγίστηκε από μια πολλαπλή αποτυχία, την αποτυχία του δυτικού εργαλειακού λόγου, που θα καταλήξει στο Άουσβιτς και την Χιροσίμα, της ανατολικής σωτηριολογίας που θα πνιγεί στους παγωμένους βάλτους του Γκουλάγκ και της εβραϊκής προφητείας που θα εκφυλιστεί στο σιωνιστικό παραλήρημα. Ως εκ τούτου ανοίγεται εκ νέου μια περίοδος διερώτησης και αναζήτησης για τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πορεία του, στην οποία ο «ελληνικός δρόμος», της σύνθεσης συναισθήματος και διανοίας, –τόσο εκείνος της αρχαίας Ελλάδας, όσο και ενός κατ’ εξοχήν ελληνικού δημιουργήματος, του χριστιανισμού–, εμφανίζεται και πάλι ως η απάντηση πέραν της δυτικής νοησιαρχίας και του ανατολικού ανορθολογισμού.
Συχνά, η γραμμική αντίληψη, την οποία μας κληροδότησε ο καπιταλισμός, ο δυτικός ρωμαιο-διαφωτιστικός λόγος, και η μαρξιστική τους παραλλαγή, μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε πως η ουσία των «πολιτισμικών» οδών, δεν ταυτίζεται ούτε περιορίζεται στις ιστορικές μορφές με τις οποίες εμφανίζονται, χωρίς βέβαια να πέφτουμε και σε έναν ντετερμινιστικό, ουσιοκρατικό «στρουκτουραλισμό» των πολιτισμικών οδών, που αρνείται κάθε ιστορική εξέλιξη και μετασχηματισμό. Δηλαδή παρά την εναλλαγή των παραγωγικών συστημάτων και των κοινωνικών μορφών, από την αρχαία Αίγυπτο και την Περσία, την αρχαία Ελλάδα ή την Ρώμη και την Κίνα, μέχρι σήμερα, οι μεγάλοι πολιτισμοί αφήνουν το «ίχνος» τους πάνω στις διαδοχικές ιστορικές μορφές για χιλιάδες χρόνια. Ο «ελληνικός δρόμος» που συνεθλίβη ανάμεσα στη ρωμαϊκή εργαλειακή αποτελεσματικότητα και την ανατολική θεοκρατία, εξακολουθεί εν τούτοις να επιβιώνει όχι μόνο ως ο κατ’ εξοχήν αιμοδότης των δημοκρατικών θεσμών, του χριστιανισμού και της φιλοσοφίας του 20ου αιώνα, από τον Χάϊντεγκερ έως τον Καστοριάδη και τον Παπαϊωάννου, αλλά και εκεί που οι γεωγραφικές, παραγωγικές, φυλετικές, γλωσσικές, κοινωνικές πολιτισμικές και ιστορικές συνθήκες εμφανίζουν τη μεγαλύτερη συνέχεια με τις ίδιες τις αρχέγονες πηγές τους, και ως τρόπος του βίου, μορφή της σκέψης, ψυχισμός…
Δηλαδή οι σύγχρονοι Έλληνες, παρότι στο επίπεδο της κουλτούρας, των παραγωγικών δομών, της φιλοσοφικής επεξεργασίας, των εκπαιδευτικών δομών, των γνώσεων, βρίσκονται όντως σε κατώτερο επίπεδο από άλλους κληρονόμους της ελληνορωμαϊκής παράδοσης, δηλαδή τους δυτικούς, εντούτοις ως προς την «αυθόρμητη ιδεολογία» τους, τον τρόπο του βίου, τον ψυχισμό τους βρίσκονται πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον με τον «ελληνικό δρόμο». Γι’ αυτό και η προτίμηση στις μικροϊδιοκτητικές δομές, στο εμπόριο και τη ναυτοσύνη, σε ότι αφορά στην παραγωγή· η άρνηση της νοησιαρχίας και του άτεγκτου εβραϊκού προφητισμού, η εμμονή στη σύνθεση νόησης και συναισθήματος, φύσης και πνεύματος, η ισορροπία μεταξύ μυστικισμού και ορθολογισμού, η «σωματική» σχέση με τη δημοκρατία, από την αρχαιότητα μέχρι τις κοινότητες, η απόρριψη του ολοκληρωτισμού, κ.λπ. κ.λπ.
Χαρακτηριστική, ως προς αυτό υπήρξε η τύχη και η διαδρομή της χώρας που επιζήτησε να αποτελέσει τον πνευματικό κληρονόμο της αρχαίας Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο, δηλαδή της Γερμανίας. Από τον Καντ, τον Χέγκελ, τον Μπετόβεν, τον Χέλντερλιν και τον Γκαίτε μέχρι τον Νίτσε και τον Χάιντεγκερ –για να μη μιλήσουμε για τον Μαρξ–, η Γερμανία είδε τον εαυτό της ως την Ελλάδα του σήμερα. Και όμως αυτό το όνειρο μεταβλήθηκε σε εφιάλτη μέσα από την εδραίωση του πρωσικού μιλιταρισμού και την επικράτηση του πνεύματος της καπιταλιστικής αποδοτικότητας… στα κρεματόρια. Ο «νέος Πλάτωνας», ο Χάιντεγκερ, θα εγγραφεί στο ναζιστικό κόμμα, καταδεικνύοντας ακόμα και αυτός πόσο ανέφικτη ήταν η επιδίωξη αναβίωσης της Ελλάδας, χωρίς τις κοινωνικές, γεωγραφικές, φυλετικοπολιτισμικές και ιστορικές συνθήκες της ελληνικής ισορροπίας. Και σήμερα καθώς ο δυτικός δρόμος οδηγεί στον βαθμό μηδέν του πολιτισμού του μετανθρώπου και ενός Γιαν Φαμπρ και ο ανατολικός στο Ισλαμικό Κράτος, όχι μόνο αποκτά εκ νέου νόημα η ελληνική σύνθεση, αλλά αυτή αποκτά μια δραματική επικαιρότητα για την ίδια τη διάσωση του πλανήτη και του ανθρώπινου πολιτισμού. Προφανώς δεν ισχυριζόμαστε πως αυτός ο δρόμος μπορεί να «εκπροσωπηθεί» από την Ελλάδα αποκλειστικά, που δεν διαθέτει ούτε τα μεγέθη, ούτε τα μέσα για να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο, παρά μόνο μαγικο-απατεωνίστικα αλά Αρτέμη Σώρρα. Αυτός ο δρόμος προσλαμβάνει πολλαπλές μορφές και συσσωματώσεις, σε όλο τον πλανήτη, σε κοινωνικά κινήματα, χώρες και περιοχές, φιλοσοφικά και πνευματικά ρεύματα, κ.ο.κ. Μόνο που η Ελλάδα ως η ζωντανή έκφραση της συνέχειας αυτού του ρόλου θα μπορούσε να αποκτήσει ένα όραμα στα μεγέθη μιας κυριολεκτικά παγκόσμιας «αποστολής». Αφού κατόρθωσε να επιβιώσει ως το ιστορικό υπόλειμμα του μεγαλύτερου πολιτισμού που πέρασε από την ιστορία, να μεταβληθεί σήμερα σε ένα σημείο πύκνωσης μια πρότασης με παγκόσμιες διαστάσεις και σημασία.
Γιατί άραγε έρχονται εκατομμύρια προσκυνητές στους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, αν όχι για να έρθουν σε μια άμεση επαφή με την κοιτίδα του ευρωπαϊκού και του σύγχρονου πολιτισμού; Γιατί ακόμα και παρά τη σημερινή έσχατη παρακμή της χώρας, η Ολυμπιακή φλόγα αρχίζει κάθε τέσσερα χρόνια το ταξίδι της από τη Ολυμπία και οι Έλληνες αθλητές παρελαύνουν πρώτοι κατά την έναρξη των αγώνων; Για ποιο λόγο εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές, ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν και ο πατριάρχης της Μόσχας ταξιδεύουν στο ιερό όρος του Άθω αν όχι για να κοινωνήσουν με μια ζωντανή ακόμα και σήμερα πνευματική παράδοση;
Μπορούμε άραγε να συστηματοποιήσουμε αυτή την υπαρκτή παράδοση και να τη μεταβάλλουμε σε καθολικό πρόταγμα για τη σημερινή Ελλάδα; Είναι καιρός πιστεύω να κάνουμε ένα ακόμα βήμα στη διαύγαση του προτάγματος του «εκσυγχρονισμού της παράδοσης» που έχουμε θέσει ως το κατεξοχήν ζητούμενο στη νέα ιστορική περίοδο: Η νεοελληνική Αναγέννηση (1700-1922) έθετε ως αίτημα της την ανασύσταση, στην Ευρώπη, ενός κράτους συνεχιστή του Βυζαντίου («πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι») με ένα κράτος αρκετά ισχυρό ώστε να ηγεμονεύσει πολιτισμικά και πολιτικά στον ιστορικό χώρο δράσης του ελληνισμού. Σε περίπτωση επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος –που είχε ως κομβική προϋπόθεση την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης–, ο νεώτερος ελληνισμός θα μπορούσε να ξαναστείλει «στην Κόκκινη Μηλιά» τους παρείσακτους Οθωμανούς και να συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει η ελληνική ιστορία το 1204. Σε αυτή την περίπτωση, ο «ελληνικός δρόμος» θα αποκτούσε μια ισχυρή οικονομική και πολιτειακή βάση και θα μπορούσε να τοποθετηθεί ως ο κληρονόμος του ιστορικού και βυζαντινού ελληνισμού ισότιμα με τις άλλες δυνάμεις στην ευρωπαϊκή κονίστρα. Η Μικρασιατική Καταστροφή έθεσε τέλος σε μια τέτοια αξίωση. Το ελληνικό κράτος δεν απέκτησε τα μεγέθη και τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ως αυτόνομος γεωπολιτικός και πολιτισμικός πόλος. Και οι ιστορικές περιπέτειες που ακολούθησαν, η Κατοχή, ο Εμφύλιος και η απώλεια της Κύπρου, επιδείνωσαν αυτή τη γεωπολιτική αδυναμία. Έτσι ο ελληνισμός που ως τα 1922 ζούσε με την «Μεγάλη Ιδέα», δηλαδή το όραμα της πλήρους ιστορικής ανασυγκρότησής του, βρέθηκε πια χωρίς ουσιαστικά νέο όραμα. Δηλαδή, είχε απολέσει τελεσίδικα την δυνατότητα μιας πολιτειακής αποκατάστασης του παραδοσιακού ιστορικού του ρόλου. Γι’ αυτό και το 1922 αποτέλεσε την μεγάλη ιστορική τομή η οποία επισφράγισε αυτή την απώλεια και εν συνεχεία θα περιπέσει σε μια ατελείωτη διελκυστίνδα εσωτερικών διενέξεων και εμφυλίων συγκρούσεων. Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης, το 1814-1815 ο Καποδίστριας απέτυχε να πείσει τις ευρωπαϊκές δυνάμεις αλλά και τον ίδιο τον τσάρο Αλέξανδρο για την ανάγκη δημιουργίας ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους που να περιλαμβάνει ένα σημαντικό τμήμα του ιστορικού ελληνισμού. Μπροστά σε αυτή την αποτυχία, επιμένει πολύ περισσότερο σε μια πολιτισμική διαφωτιστική δραστηριότητα που θα εκφραστεί μάλιστα με τη δημιουργία της Φιλομούσου Εταιρείας και όχι πλέον σε κάποια άμεση πολιτειακή ανατροπή. Επειδή δε η «Φιλόμουσος Εταιρεία» επεκτάθηκε και στο κατεχόμενο από τους Αυστριακούς Σεμλίνο (Ζεμούν) της Σερβίας, όπου υπήρχε ισχυρή ελληνική παροικία, ο ταγματάρχης της Εθνοφρουράς, Ιωσήφ Τσέρβενκα, σε έκθεση του, στις 16 Φεβρουαρίου 1816, παρουσιάζει τη δράση της Εταιρείας και όσα πληροφορήθηκε για τις προθέσεις του Καποδίστρια, που βρισκόταν υπό τη διαρκή επιτήρηση του Μέττερνιχ:
«Η Ελλάς πρέπει κατά τον Καποδίστριαν να κηρυχθή ομοφώνως υφ’ όλων των Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τα επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους, το έδαφός της να κηρυχθή εκ των έξω απρόσβλητον, εσωτερικώς δε να κρατηθή μακράν πάσης ξένης αναμίξεως. Κειμένη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοή η Ελλάς το νόημα της μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ από την άλλην πλευράν θα δέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων, δημιουργούσα κατ’ αυτόν τον τρόπον μίαν δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτήριον ισορροπίαν» (1).
Δηλαδή, ο Καποδίστριας αποσυνδέει τον πολιτισμικό ρόλο του ελληνισμού τον οποίον έχει συλλάβει με εκπληκτική διεισδυτικότητα ως σύνθεση μεταξύ διανοίας και συναισθήματος (μεταξύ Ανατολής και Δύσης) από την ύπαρξη ενός ισχυρού αυτόνομου κρατικού φορέα. Ο ρόλος του ελληνικού κράτους, τουλάχιστον προσωρινά, επικεντρώνεται στην πολιτισμική του διάσταση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Και αν μέχρι το 1922, θα επιχειρείται η σύνθεση πολιτειακής και πολιτισμικής συγκρότησης, έκτοτε θα καταστεί ανέφικτη. Η γενιά του ’30 πρώτη θα επιχειρήσει να διαμορφώσει μια πρόταση που μοιάζει να συνεχίζει την αντίληψη του Καποδίστρια. Δηλαδή, το κουτσουρεμένο ελληνικό κράτος (χωρίς την Σμύρνη και την Πόλη) να ενσωματώσει την ιστορική και πολιτισμική παράδοση του ελληνισμού στα έστω περιορισμένα όρια του. Κατά κάποιο τρόπο, το ίδιο αίτημα θα θέσουν διανοούμενοι όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Ο Πόλεμος και ο Εμφύλιος που ακολούθησαν, έθεσαν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης και των προβληματισμών όχι πλέον τη διαμόρφωση ενός ελληνοκεντρικού οράματος, αλλά την επιλογή στρατοπέδου (αμερικανική Δύση ή σοβιετική Ανατολή) και την εσωτερική παραταξιακή και ταξική αντιπαράθεση. Έτσι για εβδομήντα χρόνια, μέχρι την μεγάλη κρίση του 2010, θα πάψει να υπάρχει κάποιο συνεκτικό και καθολικό όραμα για τον ελληνικό λαό, αλλά αντίθετα θα κυριαρχούν οι αποκλίνουσες κατευθύνσεις και οράματα στενά, «παραταξιακά». Με αποτέλεσμα, σήμερα, μετά από ένα μεγάλο ιστορικό κύκλο, κατεξοχήν εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα, αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά μετά το 1922, τον κίνδυνο της οριστικής έκπτωσης ή ακόμα και απώλειας του τελευταίου ιστορικού οχήματος του ελληνισμού. Γι’ αυτό και η γενίκευση της απογοήτευσης, η εθνική κατάθλιψη, η φυγή στον ανορθολογισμό ή τον παρασιτικό εκσυγχρονισμό.

Ένα σύγχρονο πρόταγμα

Σε αυτή την ιστορική στιγμή κατά την οποία οι Έλληνες κινδυνεύουν να απολέσουν την δυνατότητα της συγκρότησης ενός στοιχειωδώς ανεξάρτητου κρατικού πολιτικού υποκειμένου, ξαναμπαίνει και πάλι επιτακτικά, και ίσως για τελευταία φορά, το ζήτημα της διαμόρφωσης ενός καθολικού οράματος ικανού να επανενώσει τους Έλληνες και να τους οδηγήσει πέρα από τον 21ο αιώνα. Σε αυτό το όραμα δώσαμε τον γενικό ορισμό «εκσυγχρονισμός της παράδοσης». Δηλαδή ανατρέχοντας στην μακρά ιστορική παράδοσή μας να διατυπώσουμε μία σύγχρονη πρόταση για το σήμερα. Όμως αυτή η πρόταση δεν έχει μόνον ή απλώς τοπική εμβέλεια, αλλά όπως όλα τα πιθανά προτάγματα του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας, θα πρέπει να διαθέτει μια όντως πλανητική εμβέλεια.
Εξηγήσαμε ήδη πως ο «ελληνικός δρόμος» ως σύνθεση ανάμεσα στην τεχνόσφαιρα και τη φύση, ανάμεσα στον νου και την καρδιά, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει μια πρόταση για τα αδιέξοδα του σημερινού κόσμου. Δείξαμε επίσης πως οι Έλληνες δεν διαθέτουν τα μεγέθη, όπως η Κίνα π.χ., για να εκφράσουμε αυτή την πρόταση αυτόνομα. Τέλος, είναι υποχρεωμένοι να το πράξουν ως κατεξοχήν πολιτισμικό υποκείμενο –και δεν έχουν τίποτα άλλο να πράξουν– επί ποινή εξαφανίσεως.
Ξαναγυρνάμε κατά κάποιον τρόπο στην πρόταση του Καποδίστρια. Τι άραγε σημαίνει κάτι τέτοιο συγκεκριμένα; Πως το μόνο όραμα που μπορούμε να έχουμε στον σύγχρονο κόσμο, είναι η μεταβολή μας σ’ έναν πολιτισμικό κινητήρα ή πολλαπλασιαστή ενός δρόμου που μπροστά στο αδιέξοδο του «ρωμαϊκού» δυναμοκεντρικού μοντέλου της Δύσης και του ανατολικού θεοκρατικού προτύπου, θα προσφέρει έναν δρόμο ανανέωσης στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Εξηγήσαμε ήδη πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται, ούτε μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας, αλλά αποτελεί μία κίνηση με παγκόσμιες διαστάσεις, η οποία εκφράζεται μέσα από οικολογικά κινήματα, οικονομικές προτάσεις υπανάπτυξης, μέσα από τη χαλιναγώγηση και επανένταξη της οικονομικής διάστασης στην κοινωνία, κ.λπ, κ.λπ. Απλώς, εμείς μπορούμε και πρέπει να μεταβληθούμε σε προνομιακό εργαστήρι αυτού του δρόμου. Πράγμα που σημαίνει για παράδειγμα τη δημιουργία μιας Διεθνούς Φιλοσοφικής Περιπατητικής Σχολής στην πατρίδα του Αριστοτέλη στα Στάγειρα, ενός Παγκόσμιου Ιατρικού συνεδριακού κέντρου στην πατρίδα του Ιπποκράτη την Κω· ένα Ορθόδοξο Διεθνές Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη συνδεδεμένο με το Άγιο Όρος, και να διαδραματίζει για τις Ορθόδοξες σπουδές έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε άλλοτε το Ινστιτούτο του Αγίου Σέργιου στο Παρίσι. Πράγμα που σημαίνει παραπέρα τη δημιουργία ενός κέντρου για την συνεταιριστική ιδέα στα Αμπελάκια, για τη ναυτοσύνη στην Ύδρα ή τον Πειραιά, για την μηχανουργία και τη ναυπηγική στην Ερμούπολη, για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.λπ…
Και κάτι τέτοιο προϋποθέτει βεβαίως την ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του ελληνικού κράτους (αντ’ αυτού τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν μεταβληθεί σε αχούρια, και οι Έλληνες φοιτητές συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό αντί η Ελλάδα να συγκεντρώνει φοιτητές από όλα τα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή). Αυτό σημαίνει έναν διαφορετικό προσανατολισμό της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, όπου το επίκεντρο μπαίνει στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ειδίκευσης και όχι βέβαια στην παραγωγή προϊόντων με ανειδίκευτο εισαγόμενο εργατικό προσωπικό.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι δυνατό να αναδιαμορφωθεί ριζικά ακόμα και ένας τομέας τόσο εξωστρεφής και εξαρτώμενος από την διεθνή συγκυρία, όπως ο τουρισμός, εάν συνδεθεί αποφασιστικά με την ιστορική παράδοση της χώρας από την Κνωσό έως το Άγιον Όρος όπως γίνεται εμβρυακά και μόνο, και έτσι μετασχηματιστεί σ’ έναν πολλαπλασιαστή της πολιτισμικής πυκνότητας. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα, οι πλέον εγκαταλελειμμένοι χώροι της Ζακύνθου, –που κάποτε είχε το υψηλότερο πολιτισμικό επίπεδο της Ελλάδας–, να είναι τα μουσεία της, η πόλη να μην διαθέτει σχεδόν βιβλιοπωλείο, και ο τουρισμός να παίρνει την μορφή μιας μεθυσμένης αγέλης νεαρών και των κραυγαλέων μπιτς μπαρ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μας έμεινε καμία άλλη δυνατότητα, αλλά ήδη αυτή είναι τεράστιας σημασίας. Προϋπόθεση όμως είναι να ξεφύγουμε από τον στενό οικονομισμό και τον ψευδοταξικισμό της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης, κατ’ εξοχήν της αριστεράς, και να κατανοήσουμε πως πλέον η μόνη δυνατότητα επιβίωσης βρίσκεται ακριβώς στην μεταβολή της παράδοσής μας σε αφετηρία του εκσυγχρονισμού μας, και πρόκειται για ένα εγχείρημα όχι απλώς εγχώρια αλλά διεθνές. Ίσως αυτό εκφράζουν με διεστραμμένο και ανορθολογικό τρόπο οι Έλληνες που καταφεύγουν στο κλέος των προγόνων ακολουθώντας ακόμα και απατεώνες όπως ο Σώρρας. Το ζητούμενο είναι να μετατρέψουμε το ανορθολογικό σε όραμα και ρεαλιστική πρόταση.
Και αυτή η πρόταση είναι όντως ρεαλιστική και θα μπορούσε να αρχίσει κυριολεκτικά από σήμερα να τίθεται σε εφαρμογή, διότι δεν απαιτεί τεράστιες δαπάνες και πόρους, δεν απαιτεί καν να έχουμε ξεφύγει από την εποχή των μνημονίων, απαιτεί απλώς(sic!)… έναν αναπροσανατολισμό του φαντασιακού των Ελλήνων, οι οποίοι θα πρέπει να επιβάλουν και σε θεσμούς και κόμματα αυτόν τον νέο προσανατολισμό. Απαιτεί δηλαδή μια Πολιτιστική Επανάσταση μεγάλης κλίμακας που θα στραφεί πριν απ’ όλα ενάντια στο εμφυλιοπολεμικό υπόστρωμα του νέου ελληνισμού, που καθίσταται κυρίαρχο μετά το 1915 και ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια.

1. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Ρήγας-Υψηλάντης-Καποδίστριας, Έρευναι εις τα αρχεία της Αυστρίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ελλάδος, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 1965, σσ. 196-197. · Γ. Καραμπελιάς 1821 Η παλιγγενεσία σσ. 282-283.

ΑΙΓΑΛΕΩ : ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2017-2018

 

Ξεκίνησαν οι εγγραφές στις δραστηριότητες του Τμήματος Αθλητισμού του Δήμου

Αιγάλεω για την περίοδο 2017-2018.

Τα νέα τμήματα θα είναι:
● Κολύμβηση παιδιών*
● Κολύμβηση ενηλίκων*
● Αντισφαίριση
● Μοντέρνοι Χοροί
● Γυμναστική με βάρη
● Γυμναστική για γυναίκες (μυϊκή ενδυνάμωση & αεροβική γυμναστική)
● ΑΜΕΑ
● Προετοιμασία υποψηφίων Α.Ε.Ι. και Στρατιωτικών σχολών
● Παραδοσιακοί Χοροί
*Τα τμήματα του κολυμβητηρίου θα ξεκινήσουν από 11 Σεπτεμβρίου.
Πληροφορίες-εγγραφές:
Γραφεία Τμήματος Αθλητισμού:
Νικολάου Πλαστήρα 20 (κλειστό γυμναστήριο),
Δευτέρα-Παρασκευή 07:00-14:30
Τηλ: 210 53 15 495, 210 59 17 380, 210 59 02 440

«Ηλεκτρονική Ηρωΐνη»: Τα κινέζικα κέντρα αποκατάστασης για τους εξαρτημένους από το διαδίκτυο

«Ηλεκτρονική Ηρωΐνη»: Τα κινέζικα κέντρα αποκατάστασης για τους εξαρτημένους από το διαδίκτυο
Εφημερίδα Guardian – Δευτέρα 28/08/2017.
Ήταν γύρω στα μεσάνυχτα όταν το ταξί σταμάτησε έξω από κάποιες εγκαταστάσεις που θύμιζαν φυλακή, και οι γονείς του Ζιόνγκ Τσένκζουό τον παρέδωσαν στον άνθρωπο που τον αποκαλούν «σατανικό νονό».
Νωρίτερα μέσα στη μέρα, οι τρεις τους είχαν ξεκινήσει από το σπίτι τους, πάνω από 600 χλμ μακριά, για κάτι που οι γονείς του Ζιόγνκ ισχυρίστηκαν ότι θα επρόκειτο για μια οικογενειακή εκδρομή. Στην πραγματικότητα όμως, ο προορισμός τους ήταν ένα κέντρο αποκατάστασης που λειτουργεί σαν στρατώνας, και αφορά παρεκκλίνοντες αλλά και εξαρτημένους από το διαδίκτυο εφήβους, που η εμμονή τους με την χρήση του ανησύχησε τους γονείς τους.
«Με κορόιδεψαν», λέει ο Ζιόνγκ για τον εγκλεισμό του, στις 18 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους. «Χτυπιόμουν και φώναζα: ‘Θέλω να βγώ έξω! δεν θέλω να μείνω εδώ’. Μάταια όμως: «Οι γονείς μου με αγνόησαν –έφυγαν το επόμενο πρωΐ».
Ο Ζιόνγκ, στα 16 του είναι ένας από τα 23 εκατομμύρια εξαρτημένων από το διαδίκτυο που υπάρχουν στην Κίνα. Και ο ‘σατανικός νονός’ είναι στην πραγματικότητα ένας καλοσυνάτος πρώην στρατιώτης του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού της Κίνας, λέγεται Ζού Ζιανγκγιάνγκ, και βρίσκεται στην πρωτοπορία της παγκόσμιας μάχης για την διάσωση των νέων ανθρώπων από αυτό που κάποιοι θεωρούν ως εικονική κόλαση.
«Είμαι ολοκληρωτικά εναντίον των διαδικτυακών παιχνιδιών», λέει ο Ζου, 57χρονος επικεφαλής του επιμορφωτικού και προπονητικού κέντρου στο Χάιουαν, μια πόλη 400 χλμ νοτίως της Σαγκάης. «Καταστρέφουν ολοκληρωτικά την υγεία των ανθρώπων. Τους αφήνουν αβοήθητους, δίχως τα μέσα για να βιοπορίζονται. Δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα και κανέναν θετικό αντίκτυπο σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο».
Όταν ο Ζου άνοιξε το σχολείο του το 1997, οι εξαρτημένοι από το διαδίκτυο ήταν ελάχιστοι. Η Κίνα είχε μόλις πριν 3 χρόνια συνδεθεί με το διαδίκτυο, και είχε 300.000 υπολογιστές, ενώ μόνον 620.000 άνθρωποι είχαν πρόσβαση σε αυτό, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά.
Δυο δεκαετίες μετά, ο αριθμός έχει εκτοξευθεί στους 710 εκατομμύρια χρήστες, αποδίδοντας στην Κίνα την μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα. Ομοίως, έχει εκτοξευθεί και ο αριθμός των εξαρτημένων…
«Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό», λέει η συνεργάτιδα και γυναίκα του Ζου, Λι Γουάν, 59 ετών, η οποία πιστεύει ότι η μοναξιά που νοιώθουν τα εκατομμύρια των νομάδων του διαδικτύου είναι η βασική αιτία. «Νοιώθουν την κενότητα μέσα στις καρδίες τους. Δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών τους, κι έτσι καταλήγουν σ’ ένα ίντερνετ καφέ».

Με το που βρεθούν σε αυτά, πολλοί νέοι άνθρωποι αποζητούν την φυγή, ξοδεύοντας μερόνυχτα κολλημένοι σε παιχνίδια όπως είναι το League of Legends ή το Counter-Strike. Τον Απρίλιο, ένας 17χρονος από το Γιανγκτζου έπαθε σύμφωνα με δημοσιεύματα καρδιακό επεισόδιο καθώς έπαιζε επί 40 ώρες, ασταμάτητα, ένα παιχνίδι που λέγεται King of Glory. Σ’ ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τα ‘διαδικτυακά τζάνκι’ της Κίνας, του 2014, ο επικεφαλής ενός κέντρου απεξάρτησης από το Πεκίνο ισχυρίστηκε ότι πολλοί εξαρτημένοι φορούν πάνες για να μην αποσπούν την προσοχή τους από τις οθόνες: «Για κάτι τέτοια είναι που μιλάμε για ‘ηλεκτρονική ηρωΐνη».

«Είναι ζήτημα πειθαρχίας»

Το 2008, η Κίνα έγινε η πρώτη χώρα που κήρυξε την εξάρτηση από το διαδίκτυο ως κλινική διαταραχή. Από τότε, προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα του 21ου αιώνα, ορισμένες φορές χρησιμοποιώντας αρκετά αμφιλεγόμενες τεχνικές.
Υπάρχει τεράστια άνοδος στα κέντρα απεξάρτησης: Ένα, όχι πολύ μακριά από εκείνο του Ζου, κέρδισε αρνητική δημοσιότητα καθώς επιστράτευσε μια τεχνική ηλεκτροσπασμοθεραπείας, αψηφώντας σχετική κυβερνητική απαγόρευση. «Ήταν αβάσταχτη», δήλωσε ένας 22 χρονος ασθενής για την θεραπεία του, στην κινέζικη ειδησεογραφική ιστοσελίδα Sixth Tone. «Ακόμα και όταν έκλεινα σφιχτά τα μάτια μου, το μόνο που έβλεπα ήταν κάτι χιόνια, όπως όταν κοιτάς μια τηλεόραση που δεν έχει σήμα».
Ο Ζου απορρίπτει τέτοιες μεθόδους ως απάνθρωπες και παράλογες. Το κέντρο του, η θεραπεία στο οποίο κοστίζει γύρω στα 36.000 γουάν τον χρόνο (γύρω στα 4.500€), προσπαθεί να επαναφέρει τους εξαρτημένους από το διαδίκτυο πίσω στον πραγματικό κόσμο μέσω της κουλτούρας, όχι με ηλεκτροσόκ· η μουσική, ο χορός, και η σταντ-απ κόμεντι συγκαταλέγονται στην γκάμα των δραστηριοτήτων του.
Ωστόσο, σε συμφωνία με τις ρίζες του στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, ο Ζου πιστεύει ότι μια συνταγή ξεπερνάει όλες τις άλλες: Οι πεζοπορίες. Τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο, οι μαθητές του –πολλοί από τους οποίους προέρχονται από πλούσια περιβάλλοντα– ξεκινούν για μια διαδρομή 300 χιλιομέτρων στο ύπαιθρο. Εξαντλημένοι, αλλά τουλάχιστον μακρυά από το διαδίκτυο, σταματούν στα μισά, σε κάτι εγκαταστάσεις που θυμίζουν στρατώνες, στο χωριό Μπαφάνγκ, για ένα μηνιαίο σχολείο, προτού επιστρέψουν πίσω στην βάση τους. «Είναι ζήτημα πειθαρχίας» λέει ο Ζουν.
Τρεις μέρες μετά την ολοκλήρωση της πιο πρόσφατης πεζοπορίας, και με θερμοκρασίες που προσέγγιζαν τους 40 βαθμούς, ο Ζιονγκ παραδέχεται ότι είχε φτάσει στα όριά του. «Στην αρχή δεν άντεχα καθόλου… κάθε μέρα έπρεπε να περπατάω 40 χλμ».
«Τα πόδια μου είναι γεμάτα πληγές», παραπονιέται, δείχνοντας τα ροζ περιπατητικά του παπούτσια.
Αλλά παραδέχεται ότι το ταξίδι τον ανάγκασε να παραμείνει μακριά από το διαδίκτυο, και του επέτρεψε να σκεφτεί πάνω στην εξωδιαδικτυακή ζωή του. «Δεν είχαν καμία άλλη επιλογή από το να με στείλουν εδώ», είπε για την απόφαση των γονιών του.

Υπάρχει wifi αλλά δεν έχουν τον κωδικό…

Η Μπινγκ Τζιαγινγκ, 18, που έχει εγκαταλείψει το σχολείο και θεωρεί τον εαυτό της εξαρτημένο από το σμάρτφοουν, δεν είναι τόσο σίγουρη. Και την Μπίνγκ την κορόιδεψαν οι γονείς της φέρνοντας την στο κέντρο υπό το πρόσχημα μιας οικογενειακής εκδρομής. Η ίδια θυμάται να λέει στους γονείς της «πόσο σας μισώ!» όταν την εξανάγκασαν να μπει στο κέντρο.
Παραδέχεται ότι το iPhone 6 της –με το οποίο περνούσε μερόνυχτα κουβεντιάζοντας μέσα από προγράμματα συνδιαλέξεων, όπως είναι το WeChat και το QQ– ήταν εν μέρει υπεύθυνο που καταστράφηκαν οι σχέσεις της με τους γονείς της. Αλλά μετά από δύο μήνες διαμονής στους κοιτώνες, η Μπινγκ φαίνεται να δυσανασχετεί με το υπόλοιπο της διαμονής της: «Θα είμαι εδώ για ένα χρόνο;», παραπονιέται.
Οι φόβοι για την κακομεταχείριση των εφήβων σε τέτοια κέντρα, όπου μερικές φορές οι τρόφιμοι κλειδώνονται σε κελιά που μοιάζουν με των φυλακών, ή υπόκεινται σε σωματικές τιμωρίες και ξυλοδαρμούς, έχουν προκαλέσει την κυβερνητική παρέμβαση. Οι άθλιες συνθήκες που επικρατούν σε ορισμένα από τα κέντρα προκάλεσαν σάλο πριν από ένα χρόνο, όταν σύμφωνα με δημοσιεύματα, μια έφηβη άφησε την μητέρα της να πεθάνει από την πείνα, για να εκδικηθεί που την έστειλε σε ένα από αυτά.
Η ατμόσφαιρα στο κέντρο του Ζου είναι πολύ λιγότερο δρακόντεια, ακόμα κι αν η πρόσβαση στο ίντερνετ είναι εξαιρετικά περιορισμένη: «Έχουμε wi-fi εδώ, αλλά δεν έχουν τους κωδικούς!», λέει η Λι κατά την διάρκεια μιας περιήγησης στους κοιτώνες […].
Κατά την διάρκεια μιας επίσκεψης στις εγκαταστάσεις του Μπαφάνγκ, μπορεί κανείς να συναντήσει δεκάδες χαρούμενους μαθητές να τσαλαβουτούν στις πισίνες ή να ακούν κινέζικη ποίηση. Η Ζανγκ Γιφάν, δάσκαλος της τέχνης που παραδίδει αυτό το μάθημα, λέει ότι η δουλειά του σχολείου είναι να φροντίζει αυτούς τους μαθητές, και όχι να τους τιμωρεί: «Μερικοί γονείς χρησιμοποιούν μόνο σκληρές μεθόδους απέναντι στα παιδιά τους, όπως ξύλο, τιμωρίες κ.ο.κ. Δεν έχουν ιδέα πως να τα καθοδηγήσουν μέσα σε αυτόν τον όμορφο κόσμο».
Ο Ζιόνγκ παραδέχεται τώρα ότι ήταν «βαριά εξαρτημένος» όταν έφτασε για πρώτη φορά στο θεραπευτήριο του Ζου, αλλά πλέον απολαμβάνει την διαμονή στο νέο του σπίτι. «Είναι ένα καλό μέρος», λέει.
Απόδοση Γ.Ρ.